அனைத்து உயிரிடத்தும் இரக்கம் கருணை (Anaitthu Uyiridatthum Irakkam-Karunai)

மூலம்: வித்வான் நரசிம்ஹ பட்டா 

தமிழாக்கம்: வனஜா

மின்னஞ்சல் : (lekhana@ayvm.in)

வடமொழியில் தயை என்னும் சொல்லிற்கு இணையாக க்ருபை, அனுகம்பம், காருண்யம், க்ருணா(Gruna)  எனும் சொற்கள்  வழக்கில் உள்ளன. செடிகள், மரங்கள், விலங்குகள், பறவைகள் முதலானவற்றிற்கும் நம்மை போன்றே, அவை விரும்பியவாறு வாழும் உரிமை உண்டு. அவற்றின் சுதந்திரத்தை பறிக்க நமக்கு உரிமை இல்லை. அவை அச்சமின்றி வாழ வேண்டும். அவ்வாறாயின் சுற்றுசூழல் அமைப்பில் சமநிலை ஏற்படும். படைப்பனைத்தும் இணக்கமாக வாழ ஏற்ற சூழ்நிலை உருவாக வேண்டுமெனும் உணர்வே தயை-அன்பு எனப்படும். இத்தகு உணர்வு நமக்கு உண்டாயின் மற்றவர்க்கு துன்பம் கொடுக்கவும், கொடுமை செய்யவும், வற்புறுத்தவும்  மனம் இடம்கொடாது. துன்பத்தில் உள்ளபோது நம்மை நாம் காத்துக்கொள்ள விரும்புவது  போலவே, மற்றவர்கள் துன்பத்தில்  உள்ளபோது அவர்களை காக்கவேண்டும். இவ்வுணர்வு தானாகவே ஏற்படுதல் அனுகம்பம் -கருணை எனப்படும். நாம் துன்புறுத்தபடுகையில் உணரும் வலியையே மற்ற உயிரினங்கள் துன்புறுகையிலும் உணர்ந்து நம் இதயம் உருகும். இத்தகைய மனநிலையே தயை எனப்படும். நாம் இறைவனின், பெரியோர்களின் கருணையை வேண்டுகின்றோம். இவ்வுணர்வின் வெளிப்பாடு வன்முறையற்ற மனப்பான்மை. வன்முறையற்றவர்களை சூழ்ந்திருப்பவரிடத்து பகைமை இல்லை. "ஒருவன்  வன்முறையற்றவனாயின் அவன் சுற்றமும் பகையின்றிருக்கும் என்பது பதஞ்ஜலி முனிவரின் கூற்று. பண்டைய முனிவர்களின் குடியிருப்புகள் அவ்வாறே விளங்கின. முனிவர்களின் இருப்பும், பழக்க வழக்கங்களும், வழிபாடுகளும் இயற்கையாகவே பகையுணர்ச்சி கொண்ட விலங்குகளிடமும் பகையை நீக்கின.

 

          தண்டனை - இதுவும் ஒருவித அன்பின்/கருணையின்  வெளிப்பாடே

தீயவர்களை தண்டிப்பதும் "கருணை கூர்ந்த தண்டனை" என கூறலாம். தீமைக்கு கருணை காட்டுதல் பரிந்துரைக்கப்படவில்லை. மற்றவர்களை துன்புறுத்துபவர்களிடம் பெருந்தன்மை காட்டுதல் கூடாது. மற்றவரின் வீட்டையும் இதயத்தையும் கொளுத்துபவரையும், நஞ்ஜளிப்பவரையும், ஆயுத பலத்தால் மற்றவரின் நிலத்தை அபகரிப்பவரையும், செல்வத்தையும் பெண்களையும் கவர்ந்து செல்வோரையும் ஒருபோதும் பெருந்தன்மையான  மனதுடன் நடத்தக்கூடாது. இத்தகையோரை விசாரணை இன்றியே கொல்லலாம் என்பதை தயை என அறிவுடைய பெரியோர் கூறுவர். இத்தகு பாதக செயலை தடுப்பது சமூகத்திற்கு காட்டும் இரக்கம். "தீமையை அழிக்கும் இறைவனின் செயலும் கருணையே" என ஸ்ரீரங்க மஹாகுரு கூறுவார். கவி காளிதாஸன் தன் ரகுவம்சத்தில் ஸ்ரீ ராமன் அரக்கி தாடகையை பெண் என்றும் பாராமல் கொல்வதை  இவ்வாறு வர்ணிக்கிறார்: "ராமன் இரக்கத்துடன் அம்பு செலுத்தினார்".

        

 ஜீமூத வாஹனனின் இரக்கம் :

 ஹர்ஷன் எழுதிய நாகாநந்தா எனும் நாடகம் இரக்கம் - கருணாரஸத்திற்கு சீரிய உதாரணம். ஜீமூதவாஹனன் ஓய்வெடுக்க கடற்கரைக்கு சென்றான். அங்கு அநேக அரவங்களின் எலும்புகளை கண்டு தன் நண்பன் மித்ராவஸுவிடம் அது குறித்து வினவுகிறான். நண்பன் கருடனுக்கும் அரவங்களுக கும் இடையே ஏற்பட்ட ஒப்பந்தத்தை குறித்து கூறுகிறான். அதன்படி கருடனுக்கு உணவாக தினமும் ஒரு பாம்பை அளிக்க வேண்டும். அதை செவிமடுத்த ஜீமூதவாஹனன் மிகவும் இரக்கம கொண்டு தன் உடலையே கருடனுக்கு உணவாக அளித்து பாம்புகளை காப்பாற்ற தீர்மானித்தான். ஒரு வயதான பாம்பின் ஒரே வாரிசான  சங்கசூடனுக்கு பதிலாக பலிகொடுக்கும் பாறைக்கு சென்றான். தன் உடல் தின்னப்படும்போதும் மகிழ்ச்சியான முக பாவத்துடன் இருந்த ஜீமூதவாஹனனைக்கண்டு  கருடன் மிகவும் வியப்படைந்தான். பின் துர்காதேவி தோன்றி புனிதநீரை தெளித்து ஜீமூதவாஹனனை மீண்டும் உயிர்த்தெழ செய்கிறாள். கருடன் தானே தேவருலகிலிருந்து அமுதத்தை கொணர்ந்து அனைத்து அரவங்களையும் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கிறான். ஜீமுதவாஹனனுக்கு  அனைத்து உயிரினங்களிடத்தும் இருந்த இரக்கத்தை விளக்கும் புகழ் பெற்ற கதை இதுவாகும்.

குறிப்பு: இக்கட்டுரை யின் கன்னட மூலம் AYVM blogs ல் காணலாம்.

Dayaa - Kindness Towards All Beings

Kannada Article By: Vid. Narasimha Bhat

English Rendering By:  MR Bhashyam

Respond to (lekhana@ayvm.in)

  

In Sanskrit the word dayaa has many synonyms like Krupa, Anukampa, Kaarunya, Ghruna etc just as English has kindness, compassion, pity, benevolence, magnanimity etc. Plants and animals, birds and trees etc have a right to live just as we have. They have a right to live as they please. We have no right to snatch this freedom.  And they have to live without fear. Then there will be balance in the ecosystem. The sentiment that there should be conditions conducive for all creation to live harmoniously is termed as dayaa – kindness. When we have this sentiment, there will be no inclination to create trouble, torture or coerce others. When others are in difficulty they should be protected, just as we ourselves would like to be –When this feeling becomes automatic it is termed Anukampa- compassion. Our hearts melt looking at the pain of humans and other beings in the same way when we are tortured by others., Such a condition of mind is described as dayaa.  We aspire to have the compassion of the Lord and the kindness of elders.

The outcome of this sentiment is non-violence. The environs around the people who practice non-violence will be rid of enmity.  "If one is established in non-violence his proximity will be free of enmity (Ahimsaa pratishtaayaam tattsannidhau vairatyaagah)" so says sage Pataanjali. That was how the hermitages of the sages of yore used to be. The worship and practices in and around the hermitages and the presence of the sages themselves resulted in hostility being rid off in even animals which are natural enemies.

 

Punishment- Nigraha – is also an act of Kindness:

Punishing the evil can be termed as "benevolence in punishment".  Graciousness towards evil is not recommended.  Magnanimity towards people who breed sorrow in others should never be practiced. One should never be generous towards people who burn houses and hearths of people, who poison others, who are armed, who occupy one's land, who steal money or women. Killing these types of people even without enquiry has been termed as dayaa by the knowledgeable elderly. Preventing these types from committing criminal deeds is an act of kindness towards the society.  "The Lord's act of destroying evil is also benevolence" so Shri ShriRanga Mahaguru used to say. The poet Kaalidaasa in his Raghuvamsha, has subliminally described the act of Shri Rama Killing the lady-demon Taataka even without considering that she was a female as "Rama launched his arrow together with kindness"

 

The Kindness of Jeemoota Vaahana:

The play Naagaananda of the dramatist Harsha is a great example of the sentiment of kindness – Karunaa Rasa. Jeemoota Vaahana goes to a sea shore for relaxation. There he sees many skeletons of snakes and enquires from his friend MitraaVasu about those. His friend tells him about the agreement between the eagle Garuda and the snakes. As per the agreement, the snakes had to present to Garuda a snake everyday as food. Hearing this, Jeemoota Vaahana, overcome by pity, decides to save the snakes by offering his body itself as food to Garuda. He goes to the sacrificial rock as a substitute for the serpent Shankha Chooda, the only progeny to an old snake. The eagle is wonderstruck by the happy countenance of Jeemota Vaahana even though his body was being devoured. Then goddess Durga appears, sprinkles holy water and brings Jeemoota Vaahana to life again.  Garuda himself brings ambrosia from heavens and rains it on the dead snakes. All the snakes come back to life again. This is a famous story of Kindness of Jeemota Vaahana towards all beings.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs.    

ದಯಾ (ಆತ್ಮಗುಣ) ದಯಾ ಸರ್ವಭೂತೇಷು (Daya - Athmaguna, Daya - Sarvabhutesu)

ಲೇಖಕರು: ವಿದ್ವಾನ್ ನರಸಿಂಹ ಭಟ್ಟ

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)

ದಯಾ ಎಂಬ ಪದಕ್ಕೆ ಕೃಪಾ, ಅನುಕಂಪಾ, ಕಾರುಣ್ಯ, ಘೃಣಾ ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ಪರ್ಯಾಯಪದಗಳಿವೆ. ಪ್ರಾಣಿ, ಪಶು, ಪಕ್ಷಿ, ಗಿಡ, ಮರಗಳು ನಮ್ಮಂತೆ ಬದುಕಬೇಕು. ಅವಕ್ಕೂ ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕು ಇದೆ. ಅವುಗಳ ಬದುಕಿನ ಹಕ್ಕನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ಭಯವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ಅವು ವಿಹರಿಸಬೇಕು. ಇದರಿಂದ ಪ್ರಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮತೋಲನ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೂಡಿ ಬಾಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಯನ್ನೇ 'ದಯಾ' ಎಂಬುದಾಗಿ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಭಾವನೆಗಳು ಇದ್ದಾಗ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡುವುದಾಗಲಿ, ಹಿಂಸೆಯಾಗಲಿ, ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಲಿ ಸಂಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಯಾರಾದರೂ ಇಂತಹ ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸಂರಕ್ಷಿಸಬೇಕೆಂಬ ಬಯಕೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನೆ 'ಅನುಕಂಪಾ' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಬೇರೆಯವರಿಂದ ಹಿಂಸೆಯಾದರೆ ಅದರಿಂದ ನಾವು ಹೇಗೆ ವ್ಯಥೆಪಡುತ್ತೇವೋ ಹಾಗೆ ನಮ್ಮಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಜೀವಿಗೆ ಹಿಂಸೆಯಾದಾಗ ಅದೂ ವ್ಯಥೆಪಡುತ್ತದೆ ಎಂದು  ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಕರಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಅವಸ್ಥೆಯನ್ನೇ  'ದಯಾ' ಎಂದರು. ಭಗವಂತನ ದಯೆ, ಹಿರಿಯರ ಅನುಕಂಪ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಸದಾ ಇರಲಿ ಎಂದು ನಾವು ಸದಾ ಆಶಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾದ ಗುಣ.

ದಯೆಯ ಮುಂದಿನ ಪರಿಣಾಮವೇ ಅಹಿಂಸೆ. ಯಾರು ಅಹಿಂಸಾಧರ್ಮವನ್ನು ಪಾಲಿಸುತ್ತಾರೋ ಅವರ ಸುತ್ತಲೂ ವೈರತ್ವವು ದೂರವಾಗುವುದು. ಇದನ್ನೇ ಪಾತಂಜಲಯೋಗಸೂತ್ರದಲ್ಲಿ 'ಅಹಿಂಸಾ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಯಾಂ ತತ್ಸನ್ನಿಧೌ ವೈರತ್ಯಾಗಃ' ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನೇ ನಾವು ಪ್ರಾಚೀನಕಾಲದ ಋಷ್ಯಾಶ್ರಮಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಲ್ಲಿನ ಪರಿಸರವು ಯಜ್ಞಯಾಗಗಳಿಂದ ಪವಿತ್ರವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಸಹಜವೈರಿಗಳೂ ತಮ್ಮ ವೈರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅನ್ಯೋನ್ಯವಾಗಿ ಬಾಳುತ್ತಿದ್ದವು.

ನಿಗ್ರಹವೂ ದಯೆಯೇ

ದುಷ್ಟರನ್ನು ಶಿಕ್ಷಿಸುವುದೂ 'ನಿಗ್ರಹದಯಾ' ಎನ್ನಬಹುದು. ದುಷ್ಟರ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅನುಕಂಪ ಸಲ್ಲದು. ಯಾರ ಕಾರಣದಿಂದ ದುಃಖ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆಯೋ ಅವರ ಮೇಲೆ ದಯೆಯು ಸರ್ವಥಾ ಒಳ್ಳೆಯದಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಬೆಂಕಿಯನ್ನಿಡುವ, ವಿಷವನ್ನು ಕೊಡುವ, ಶಸ್ತ್ರಧಾರಿಯಾದ, ಹಣವನ್ನು ಅಪಹರಿಸಿದ, ಕ್ಷೇತ್ರ ಮತ್ತು ಪತ್ನಿ(ಸ್ತ್ರೀ)ಯನ್ನು ಅಪಹರಿಸಿದ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ದಯೆಯನ್ನು ತೋರಲೇಬಾರದು. ಅಂತಹವರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸದೇ ಸಾಯಿಸುವುದನ್ನು ದಯೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹವರಿಂದ ಆಗುವ ಅಪರಾಧವನ್ನು ತಡೆಯುವುದರಿಂದ, ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕಲ್ಯಾಣವಾಗುವುದರಿಂದ ಅದು ದಯೆಯೇ. "ಭಗವಂತನು ಮಾಡುವ ನಿಗ್ರಹವೂ ಅವನ ಅನುಗ್ರಹವೇಪ್ಪ" ಎಂಬುದಾಗಿ ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನೇ ಶ್ರೀರಾಮನು ಶಸ್ತ್ರಪಾಣಿಯಾದ ತಾಟಕೆಯನ್ನು 'ಸ್ತ್ರೀ' ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸದೇ 'ದಯೆಯನ್ನು ಬಾಣದ ಜೊತೆ ಬಿಟ್ಟನು' ಎಂಬುದಾಗಿ ಕಾಳಿದಾಸನು ತನ್ನ ರಘುವಂಶಕಾವ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ಜೀಮೂತವಾಹನನ ಕಾರುಣ್ಯ

ಹರ್ಷಕವಿಯ 'ನಾಗಾನಂದ' ನಾಟಕ, ಕಾರುಣ್ಯರಸಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ. ಅಲ್ಲಿ- ಜೀಮೂತವಾಹನನು ವಿಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಸಮುದ್ರತೀರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸರ್ಪಗಳ ಅಸ್ಥಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ತನ್ನ ಮಿತ್ರನಾದ ಮಿತ್ರಾವಸುವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ಮಿತ್ರನು, ಗರುಡ ಮತ್ತು ನಾಗಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಆದ ಸಂಧಾನ ವಿಷಯವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಸಂಧಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದೊಂದು ನಾಗವನ್ನು ಗರುಡನಿಗೆ ಆಹಾರವಾಗಿ ನೀಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ತಿಳಿದ ಜೀಮೂತವಾಹನನು ನಾಗಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬೇಕೆಂಬ ಕರುಣೆಯಿಂದ ತನ್ನ ದೇಹತ್ಯಾಗಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತಾನೆ. ವೃದ್ಧ ನಾಗನ ಏಕಮಾತ್ರ ಪುತ್ರ ಶಂಖಚೂಡನ ಆಹಾರರೂಪವಾಗಿ ವಧ್ಯಶಿಲೆಗೆ ತಾನೇ ಹೋಗಿ ಜೀಮೂತವಾಹನನು ತನ್ನನ್ನು ಗರುಡನಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.  ಭಕ್ಷಿಸುವ ವೇಳೆ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಈತನನ್ನು ಕಂಡು ಗರುಡನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ವೇಳೆ ದುರ್ಗಾಮಾತೆಯು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷಳಾಗಿ ಜೀಮೂತವಾಹನನನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿ, ಜಲವನ್ನು ಪ್ರೋಕ್ಷಿಸಿ ಬದುಕಿಸುತ್ತಾಳೆ. 'ವಿದ್ಯಾಧರಚಕ್ರವರ್ತಿ' ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ, ಗರುಡನು ಅಮೃತವರ್ಷಧಾರೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ನಾಗಗಳನ್ನೂ ರಕ್ಷಿಸುತ್ತಾನೆ, ಇದು ಜೀಮೂತವಾಹನನ ಭೂತದಯೆ.  

ಸೂಚನೆ: 22/08/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಬೋಧಿವೃಕ್ಷ  ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.