பற்றற்று செயலாற்றுதல் இயலுமா? (Pattathu Seyalatrudal lyaluma?

மூலம்: கே.எஸ். ராஜகோபாலன்

தமிழாக்கன்: வனஜா

மின்னஞ்சல் : (lekhana@ayvm.in)

ஒரு முதிய துறவியும் இளவயது துறவியும் ஆற்றங்கரையில் அமர்ந்து தங்களுக்குரிய தினசரி கடமைகளில் ஆழ்ந்திருந்தனர். அவர்களின் கண்ணெதிரிலேயே ஒரு இளம்பெண் ஆற்றில் தவறி  விழுந்தாள். அவளுக்கு நீச்சல் தெரியாததால் உதவிக்காக கூவினாள். துறவிகள்

அவள் கூக்குரலை கேட்டனர். துறவிகளின் விதிப்படி பெண்ணை தொடுதல் கூடாது என்பதால் வயதில் மூத்த துறவி அவளுக்கு உதவுவதை தவிர்த்தார். எனினும் இளையதுறவி நீரில் குதித்து அவளை தோளில் சுமந்துவந்து காப்பாற்றி  பாதுகாப்பான இடத்தில் விட்டார். பின் தன் பணிகளை தடையின்றி தொடர்ந்தார். இவை அனைத்தையும் கண்ட முதிய துறவி மிகுந்த சினம் கொண்டார். ஆயினும் கோபத்தை அடக்கி மௌனம் சாதித்தார். இருவருக்கிடையில் மூன்று நாட்கள்வரை மௌனமே நிலவியது. முடிவில் முதியவரால் கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. "நீ அவளை சுமந்து வந்திருக்க கூடாது" என்று உரக்க கூறினார். இளையவர் ஏறிட்டு நோக்கி நிதானமாக மென்மையான குரலில் "யார் இன்னமும் அவளை சுமந்து கொண்டிருப்பது? நான் அவளை மூன்று நாட்களுக்கு முன்பே என் தோள்களிலிருந்து இறக்கி விட்டேன்'  என்றார். முதியவர் உடனே உணர்ந்து கொண்டார். தான்தான் அப்பெண்ணை மூன்று தினங்களாக மனதில் சுமந்திருக்கிறேன் என்பது புரிந்தது.

         உயர்ந்த மனிதர்களின் மனநிலையை அவர்களின் வெளி விவகாரங்களை  கண்டு புரிந்து கொள்ளுதல் இயலாது. மற்றவர்களை போலவே அவர்களும் சாதாரண செயல்களில் ஈடுபட்டிருப்பது போல் தோன்றினும் உலக விஷயங்களில் பற்றற்று இருக்கலாம். உதாரணத்திற்கு  நீச்சல் நன்கு அறிந்த ஒருவனும், நீச்சல் பழகாத ஒருவனும் தண்ணீரில் இறங்கும் போது பார்ப்பவருக்கு ஒரே விதமாக காணலாம். ஆனால் இரண்டாமவன் நீரில் மூழ்க வாய்ப்புள்ள போது முதலாமவன் எளிதாக நீரிலிருந்து வெளியேற இயலும்.

      ஸ்ரீரங்கமஹாகுரு ஒருவர் வாழ்க்கையின் நிகழ்வுகளை எவ்வாறு அணுக வேண்டுமென்று இச்சொற்றொடர் மூலம் விளக்கமாக எடுத்துரைத்துள்ளார் :- "பத்மபத்ரமிவாம்பஸா" "தாமரை இலை தண்ணீர்போல்" தாமரைஇலையின் மேற்புரம் எண்ணெய் பசை போல் உள்ளதால் அது தண்ணீரிலேயே இருப்பினும் தண்ணீர் அதில்  ஒட்டுவதில்லை. அத்தகைய பொருள் வடமொழியில் ஸ்நேஹம்(sneha)எனப்படும். அது நட்பு எனவும் பொருள்படும். அவ்வாறான ஸ்நேஹத்தை இறைவனுடன் வளர்த்துக் கொள்பவர்கள் உலக விஷயங்களில் மூழ்கி உள்ளது போல் காணப்பட்டாலும் பற்றற்று இருப்பர்.

          பாரதீயர்களின் பரம்பரையில் இறைவனை உணர்தலே இறுதியான நோக்கம். எனவே அனைத்து செயல்களையும் இறைநினைவுடனேயே தொடங்க வேண்டும் என்பது பழக்கம். எங்கும் இறைவனின் நினைவுடன் செயலாற்றும் பழக்கம் பற்றற்று செயலாற்ற துணை புரிகிறது. ஸ்ரீ பகவத்கீதையில் க்ருஷ்ணர் கௌரவர்களுக்கு எதிராக தர்ம யுத்தத்தில் ஈடுபட நேரிட்ட அர்ஜுனனை எப்போதும் அவர் நினைவுடன் போர்பரியும்படி அறிவுறுத்துகிறார்.

      உலக வாழ்க்கையில் எல்லா அவசியமான செயல்களையும் ஈடுபாட்டுடன் செய்தல் அவசியம். ஆனால் நாம் இறைவனுடன் நட்பை வளர்த்துக் கொண்டால் நாம் சாதாரண செயல்களில் ஈடுபட்டாலும் அதுவே நம்மை பற்றிலிருந்து விடுவிக்கும்.

குறிப்பு: இக்கட்டுரை யின் கன்னட மூலம் AYVM blogs ல் காணலாம்.

Is it Possible to Act without Attachment?

Article in Kannada & English by: K.S. Rajagopalan

An old and a young monk were sitting on the banks of a river engrossed in their daily ascetic practices. Right in front of their eyes, a young lady slipped and fell into the river. She screamed for help as she did not know swimming. The holy men heard her scream. The older among them refrained from helping her, since touching a woman was against the code of conduct for a monk. The young ascetic however jumped into the water, rescued her, carried her on his shoulders, set her down in a secure place, and continued his practices undisturbed. The old monk, witnessing all these, was very much annoyed. He, however, controlled himself and submitted to silence. Three days passed with no exchange of communication between the two monks. Finally, the old monk could not control himself anymore. “You should not have carried her”, he yelled at the young monk. In reply, he just stared at the old monk and calmly said in a soft tone: “who is carrying her still? I have already set her down from my shoulders three days ago”. The old monk instantly realised: It was he who was carrying the lady mentally for the past three days.

It is not an easy task to comprehend the inner workings of the minds of great men by looking at their outward behaviour, as they appear to be engaged in mundane activities just like any other individual. Though they appear to be one among others, they may be unattached to worldly affairs. For example, an untrained swimmer and an expert one may look the same when they enter the water, but the former may drown while the latter can easily get out of the water.

Sriranga mahaguru used to elucidate the attitude that one should possess while dealing with life situations, by quoting the phraseपद्मपत्रमिवाम्भसा — one should be unattached, “akin to drops of water on the leaf of a lotus”. There is an oily substance on lotus leaves which does not allow water to stick to it. Such a substance is known by the Sanskrit word ‘sneha’, which also means ‘friendship’. Persons who have developed ‘Sneha’ with God can remain unattached to their worldly affairs though they appear fully involved.

In the Indian tradition, which emphatically declares that realising God (=Supreme self) is the ultimate goal of life, it is customary to begin every single deed by remembering Him. Here too, the underlying idea is that remembering God helps us to perform our actions without attachment, as a matter of practice. In the Bhagavad Gita, Sri Krishna advises Arjuna, who had to wage a war against Kauravas for the noble cause of justice (dharma), to fight while always remembering Him. (तस्मात्सर्वेषु कालेषु मामनुस्मर युध्य च |)

In dealing with life, we must of course perform all our necessary work with dedication. But let us cultivate ‘Sneha’ with the Lord, which frees us from attachment even while we perform our mundane tasks.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs

ಅಂಟಿಲ್ಲದೆ ಕರ್ಮ ಮಾಡಲಾದೀತೆ? (Antillade karma maadalaadeete?)

ಲೇಖಕರು: ರಾಜಗೋಪಾಲನ್. ಕೆ. ಎಸ್

ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧ ಸಂನ್ಯಾಸಿ ಹಾಗೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಯುವ ಸಂನ್ಯಾಸಿ ನದೀ ತೀರದಲ್ಲಿ ಅನುಷ್ಠಾನದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಯುವತಿಯೊಬ್ಬಳು ಕಾಲು ಜಾರಿ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟಳು. ಈಜುಬಾರದ ಆಕೆಯ ಕೂಗು ಸಂನ್ಯಾಸಿಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿತು. ಬಿದ್ದವಳು ಯುವತಿ ಎಂದರಿತೊಡನೆಯೇ  ವೃದ್ಧ ಸನ್ಯಾಸಿ, ಸ್ತ್ರೀಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಬಾರದೆಂಬ ತನ್ನ ವ್ರತಭಂಗವಾಗಬಾರದೆಂದು ತಟಸ್ಥನಾಗಿಬಿಟ್ಟ. ಅಸಹಾಯಕಳಾದ ಸ್ತ್ರೀಯ ಕೂಗಿಗೆ ಓಗೊಟ್ಟ ಯುವ ಸಂನ್ಯಾಸಿ ಒಡನೆಯೇ ನೀರಿಗೆ ಹಾರಿ ಆಕೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತು ಸುರಕ್ಷಿತ ತಾಣಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕಿಳಿದ. ಎಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ವೃದ್ಧ ಸನ್ಯಾಸಿಗೆ ಈ ತರುಣ ಸಂನ್ಯಾಸಿಯ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಕೋಪ ಉಕ್ಕೇರಿತು. ಆದರೂ ಏನನ್ನೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಮೌನಕ್ಕೆ ಶರಣಾದ. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಮೂರು ದಿನಗಳಾದವು. ವೃದ್ಧ ಸನ್ಯಾಸಿಯ ಮೌನದ ಕಟ್ಟೆಯೊಡೆಯಿತು. “ಆದರೂ ನೀನು ಆ ಯುವತಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತೊಯ್ಯಬಾರದಿತ್ತು” ಎಂದು ಕ್ರೋಧದಿಂದ ಉದ್ಗರಿಸಿದ. ತರುಣ ಸಂನ್ಯಾಸಿ ಒಮ್ಮೆ ವೃದ್ಧ ಸನ್ಯಾಸಿಯನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದ. “ಯಾರು ಆಕೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿರುವುದು? ಅವಳನ್ನು ನಾನು ಅಂದೇ ಕೆಳಗಿಳಿಸಿಯಾಯಿತಲ್ಲ” ಎಂದ. ವೃದ್ಧ ಸನ್ಯಾಸಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು--ಮೂರೂ ದಿವಸಗಳಿಂದ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಆ ತರುಣಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿರುವುದು ತಾನೇ ಎಂದು. ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡ. 

ಮಹಾತ್ಮರು ನಮ್ಮಂತೆಯೇ ವ್ಯವಹಾರ ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ ಕಂಡರೂ ಅವರ ಮನದ ಅಂತರಾಳವನ್ನು ಅರಿಯುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಜಗದ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಅಂಟದಂತಿರುವುದು ಅವರಿಗೆ ಸಾಧ್ಯ. ಈಜುಬಾರದವ, ಈಜು ಬರುವವ-- ಇಬ್ಬರೂ ನೀರಿನಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಈಜು ಬಲ್ಲವ ನೀರಿನಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಮೇಲೇಳುತ್ತಾನೆ. ಈಜು ಬಾರದವ ನೀರಿನಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿಹೋಗುತ್ತಾನೆ. 

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೇಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಬಗ್ಗೆ ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳು ಸಣ್ಣದೊಂದು ಸೂಕ್ತಿಯನ್ನು ಉದ್ಧರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು--”ಪದ್ಮಪತ್ರಮಿವಾಂಭಸಾ” ಎಂದು. ತಾವರೆ ಎಲೆಯ ಮೇಲಿರುವ ನೀರು ಎಲೆಗೆ ಅಂಟದೇ ಇರುವಂತೆ ನಾವು ಇರಬೇಕೆನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ತಾವರೆ ಎಲೆಗೆ ನೀರು ಅಂಟದೇ ಇರಲು, ಅದರಲ್ಲಿರುವ ಒಂದು ಬಗೆಯಾದ ಜಿಡ್ಡೇ ಕಾರಣ. ಜಿಡ್ಡಿಗೆ “ಸ್ನೇಹ” ಎಂಬ ಪದವೂ ಇದೆ. ಒಬ್ಬ ಜೀವಿಗೆ ಭಗವಂತನೊಡನೆ ಸ್ನೇಹವೇರ್ಪಟ್ಟರೆ, ಆತ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಅಂಟದೇ ಇರಬಹುದು. 

ಜೀವನದ ಗುರಿ ಭಗವಂತನನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಎಂದು ಘೋಷಿಸುವ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ದೇವರ ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡದೇ ಯಾವ ಸತ್ಕಾರ್ಯವನ್ನೂ ಮಾಡುವ ಪದ್ಧತಿ ಇಲ್ಲ.(ದುಷ್ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡುವಾಗ ಭಗವತ್ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡಿ ಪಾರಾಗಲಾರೆವು.) ಇದರ ಹಿಂಬದಿಯ ಆಶಯ, ಭಗವಂತನ ಸ್ಮರಣೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಅಂಟದಂತೆ ಮಾಡುವುದೇ ಆಗಿದೆ. ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನೂ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಧರ್ಮರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಯುದ್ಧ ಮಾಡಲೇಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಅರ್ಜುನನಿಗೆ “ನನ್ನನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಿ ಯುದ್ಧ ಮಾಡು” ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಲೌಕಿಕ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಯೋಧನಂತೆ ಆಯಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಭಗವಂತನೊಡನೆ “ಸ್ನೇಹ” ವನ್ನು ಹೊಂದಿ ಸತ್ಕರ್ಮನಿರತರಾಗೋಣ. 

ಸೂಚನೆ:  26/06/2019 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯವಾಣಿಯ ಮನೋಲ್ಲಾಸ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.