Essence of Upanishadic Story

Original article by: Dr. Yashaswini

English Rendering by: M.S. Anantha

In the earlier days, Human beings used to earn in plenty but still they were not content with their earnings; hence they continued to amass more and more. On the other hand, the Demons (asuras) were indulging in numerous evil and violent acts. They were enjoying themselves by inflicting pain on others and doing injustice to the people. Next, the Devatas (Deities) indulged in sensual pleasures as if they did not have any control over the sensual organs. Like this, even though all these three, namely Deities, Demons and Humans, were enjoying life in their own ways, but still they were not getting any mental peace. It is said that too much of pleasure results in pain. Hence, not satisfied with the way they lived, they met Brahman, with heavy heart, and presented their problem.

Brahman, understanding the specialties of each one of the three, uttered a letter "da", as a solution to their problem. This letter "da" was understood by each of them depending upon their mental makeup. Devatas knew that all the sense organs are working by their divine forces and hence can be controlled by them. Hence, they understood the meaning of "da" as "daamyata"(Control). So they controlled their sensual organs and became mentally stabilized, thus achieving the happy and satisfied life. Demons thought that their nature has been to torture others and that has to be subsided by using those forces only. Hence they understood the meaning of "da" as "daya" (Merciful). So they started showing mercy on all, which resulted in good mental attitude and contentment. Next, the nature of human beings is to store the wealth for themselves. Hence they understood the meaning of "da" as "daanam" (Donating).  Keeping enough money for themselves, they started distributing their money to others also, thereby maintaining the social balance. Being themselves happy, they made others also happy and thus led a peaceful and contended life.

All the three attitudes - Devatva, Demonic and Humanistic - are present in all of us and will ever be playing alternately within us. The essence of this story of Upanishad is that one should control the sense organs, should not inflict pain on others and himself should not get pained, should be  merciful, to earn enough to lead a normal life, to donate to the society as per norms for the welfare of the society and to meditate on God.  Finally, the truth is to become an Immortal being. As per Sri Sriranga Mahaguru's decree, if one lives keeping an eye on what has been stated above, it will indeed lead to a TRUE LIFE.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs.   

இறைவனுடன் இணைவதே யோகமாம் (Iraivanutan inaivate yokamam)

 மூலம்: ஸ்ரீ சுப்ரம்மண்ய ஸோமயாஜி

தமிழாக்கம்: வனஜா

ஒரு வளம் பொருந்திய நாட்டில் குடிகளை நேசிக்கும் ஒரு அரசன் இருந்தான். ஒருமுறை அவன் நாட்டை பகைவர்கள் சூழ்ந்தனர். அவர்களின் கையே மேலோங்கியது. அப்போது அமைச்சர்கள் அனைவரும் கூடி எவ்வாறாயினும் அரசனை காப்பாற்றினால்  மீண்டும்  அரசை கைப்பற்ற இயலும் என முடிவெடுத்து அரசனை தலைமறைவாகும்படி கோரினர். முதலில் ஒப்புக்கொள்ளாவிடினும் அமைச்சர்களின் வற்புறத்தலுக்கிணங்கி நாட்டின் எதிர்காலத்திற்காக அரசனும், அரசியும் கானகத்தில் தலைமறைவாயினர். வெகுகாலம் வனத்தில்  வாழ இயலாமல் இருவரும் இறைவனடி சேர்ந்தனர். ஆயின் அவர்களின் சிறு குழந்தை மட்டும் எஞ்ஜியது. குழந்தையின் அழுகுரலை செவிமடுத்த வேடுவர் கூட்டமொன்று இரக்கத்துடன் குழந்தையை எடுத்து சென்று தங்கள் மகனைப் போன்றே வளர்த்தனர். வளர்ந்தபின் வேடுவ இளைஞர்களின் தலைவனாகி வேட்டையாடி வரும்போது ஒரு முனிவர் அவன் அங்க அடையாளங்களை கண்டு அவனிடம் கூறினார் "நீ மற்றவர்களைப்போன்றவனல்ல. இன்று வீட்டிற்கு சென்றதும் உன் உடலமைப்பை கண்ணாடியில் உற்று நோக்கு. உன் மார்பு, தோள்கள், உடற்கட்டு அனைத்தும் மற்றவர்களை போல் உள்ளதா என்று கவனி" என்றார்.

இளைஞன் வியப்புடன் அவர் கூறியபடியே தன்னை கவனித்தான். உண்மை, தன் வயதினை ஒத்த மற்றவருக்கும் தனக்கும் மிகுந்த வேற்றுமை உள்ளது, தன் உடலமைப்பும், தேஜசும் அவர்களைவிடவும் சிறப்பாக உள்ளது என்பதை கவனித்தான். மற்றொருமுறை அத்தவசியை சந்தித்து "உங்கள் கூற்றுப்படி என்னில் ஏதோ சிறப்பு உள்ளது. தயை கூர்ந்து நான் யாரென்பதை கூறுங்கள்" என்று கேட்டுக்கொண்டான். முக்காலமும் உணர்ந்த மகான் அவன் வரலாற்றை எடுத்துரைத்தார். மற்றும் அவன் கடமையை அறிவுறுத்தினார். படைகளை திரட்ட கட்டளையிட்டார். இளவரசன் அன்றிலிருந்து தன் வாழ்க்கை முறையை மாற்றிக்கொண்டான். கடின உழைப்பால் மக்களை கூட்டினான். எல்லாவித போர்கலைகளையும் கற்று தேர்ந்தான். ஒரு வலிமையான சேனையுடன் சென்று தன் முன்னோர் இழந்த நாட்டை மீட்டு அரசனாக விளங்கினான்.

இது நம் அனைவரின் கதையாகவே உள்ளது. நம்முள் ஒளிபொருந்திய  ஆத்ம ராஜ்யம் ஒன்றுண்டு. அதுவே இறைவனின் மடி. அங்கிருந்து நம் மனங்கள் வெளியேறி  வழிதவறி உள்ளோம். புலன்களின் வேட்கைக்குட்பட்டு நம் உண்மையான சுயரூபத்தை முற்றிலும் மறந்துள்ளோம். வாழ்க்கையின் சிற்றின்பங்களுக்கு வசப்பட்டு ஆனந்தமயமான பேரின்பத்தை தவற விட்டுள்ளோம். நம் உண்மையான இறைதன்மையிலிருந்து விலகி இருக்கின்றோம் அந்த அரசகுமாரனைப்போலவே. மீண்டும் நம் உண்மைதன்மையை நினைவு கொள்ள வேண்டியே முனிவர்கள் யோகமார்க்கத்தை வலியுறுத்தி உள்ளனர். "ஜீவனும் தேவனும் ஒன்றாவதே யோகம்" என்னும் ஸ்ரீரங்க மஹாகுருவின் கூற்றை இவ்விடத்தில் நினைவு கூர்வோம். யோகம் என்றால் உண்மையில் பரம்பொருளுடன் ஐக்கியமாவதே. அவ்வாறு இணைய மேற்கொள்ளும் முறையும் யோகமென்றே கருதப்படும். எனவே நம் உள்ளுணர்வில் யோகம் உண்டாகி மகிழ்ச்சி அடைவதே யோகத்தின் குறிக்கோள். நம் அனைவரின் வாழ்வும் அத்தகு யோகத்தை அடையட்டும்.

குறிப்பு: இக்கட்டுரை யின் கன்னட மூலம் AYVM blogs ல் காணலாம்.  

பகுத்தறிவின் பாதை (Pakuttarivin Aatai)

மூலம்: மைதிலி ராகவன் 

தமிழாக்கம்: ஜானகி

மின்னஞ்சல் : (lekhana@ayvm.in)  

முன்னொரு சமயம் காசி நகரில் வினோதமான வழக்கம் ஒன்று நிலவி வந்தது. அங்கு குடிமக்களில் எவரேனும் அரியணை ஏறி ஐந்து ஆண்டு காலம் தன்னிச்சையாக நாட்டை ஆளலாம். அதன் பிறகு அவனை கங்கா நதியின் அக்கரையில் உள்ள அடர்ந்த காட்டில் கை, கால்களை கட்டி வனவிலங்குகளுக்கு இரையாக்குவர். பலர் அதிகாரத்தின் ஆசையால் அரசனாக முன் வந்து முடிவில் கோரமான மரணம் அடைந்தனர். ஒரு சமயம் இளைஞன் ஒருவன் துணிந்து இதை ஏற்றான்.  ஐந்து ஆண்டு காலம் மிக்க அக்கறையுடன் குடிகளின் நன்மையை கருத்தில் கொண்டு அரசாண்டான். ஆட்சி காலம் முடிந்தவுடன் அவனை படகில் அக்கரைக்கு அழைத்து செல்ல வேண்டும். கங்கைகரை வரை கோலாகலமாக ஊர்வலம் நடந்தது. அரசன் தேரில்  இன்முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தான். குடிகள் அனைவரும் அவனை கண்டு வியந்தனர். கோரமான முடிவை எதிர்கொள்ளும் இவன் முகத்தில் எவ்வாறு சிரிப்பும் சந்தோஷமும் இருக்கின்றன? படகு நகர்ந்தது. அப்போதும் இவன் இன்முகத்துடனேயே காணப்பட்டான். படகோட்டி சந்தேகத்துடன் வினவினான் "நதியில் குதித்து தப்பிக்கும் எண்ணம் ஏதாவது உண்டோ? அது இயலாது" என்றான். அரசன் 'நான் ஏன் தப்பிக்க வேண்டும்?! நிச்சயமாக இல்லை,' என பதிலுரைத்தான். படகோட்டி பயத்துடன் 'ஐயா உன் வருங்காலத்தை அறிந்தும் எவ்வாறு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாய்' என வினவ அரசன் கரையை அடைந்ததும் உனக்கே புரியும் என பதிலளித்தான்.

கரையை அடைந்து அங்கு கண்ட காட்சியினால் படகோட்டி ஆச்சரியத்தில் ஆழ்ந்தான். அங்கு முன்பிருந்த அடர்ந்த காடு மறைந்து ஓர் அழகான பட்டணம் காணப்பட்டது. அநேக மந்திரி ப்ரமுகர்கள் மற்றும் குடிமக்கள் அரசனை வரவேற்க பூரண கும்பத்துடன் காத்திருந்தனர். அரசன் மென்மையாக சிரித்து விவரித்தான். "நான் என் ஆட்சி காலத்தில் காசி நகரை ஆளும்போதே ரகசியமாக காட்டை ஓர் நகரமாக மாற்றும் பணியையும் மேற்கொண்டேன். மிகவும் நெருக்கமான சிலரையும் இங்கே அனுப்பினேன். இப்போது நான் இப்பட்டணத்தின் அரசன்!"

வாழ்க்கையின் ரகசியத்தை உணர்த்தும் கதை இது. "காசி க்ஷேத்திரம் சரீரம்" என ஆதி சங்கரர் கொண்டாடியவாறு இவ்வுடலே காசி க்ஷேத்திரம். இதற்குள் உறையும் ஜீவனே அனைத்து சுகங்களையும் அனுபவிக்கும் அரசன். சுகங்களை மட்டும் மனம் போன படி அனுபவித்து வாழ்ந்தால் வாழ்வின் இறுதியில் தன் கர்ம வினைகளால் கட்டப்பட்டு அதன் பயனை அனுபவிக்க நேரும். ஆயின் பகுத்தறிவுடன் கூடியவன் இவ்வுலகின் இன்பங்களுடனே  இறையுலகின் இன்பத்தையும் சிந்திக்கிறான். நற்செயல்களால்  ஜீவன் கர்மத்தின் கட்டிலிருந்து விடுபட்டு இறுதியில் இல்வாழ்க்கைக்கு பிறகும் ஆனந்தத்தை அடைகிறான்.

ஸ்ரீரங்க மஹாகுரு  "இறைவனை உணர்தல் அனைத்து மனிதர்களின் பிறப்புரிமை. இதற்காக போராட வேண்டும். மனித உடல்  யோகம் (இறைவனுடன் இணைவது), போகம் (இவ்வுலக இன்பம்) இரண்டிற்கும் இருப்பிடம்" என்பதை வலியுறுத்தி கூறியுள்ளார். பகுத்தறிவின் வழி சென்று போகத்தின் கூடவே யோகத்திற்கும் வழிவகுத்து கொள்வோம். அப்போது நமக்கு  கிடைப்பது இவ்வுலகில் இன்பம் மற்றும் இறையுலகில் பேரின்பம்!

குறிப்பு: இக்கட்டுரை யின் கன்னட மூலம் AYVM blogs ல் காணலாம். 

ಜಿಂಕೆ ಮತ್ತು ಋಷ್ಯಾಶ್ರಮಗಳ ಸಂಬಂಧ (Jinke Mattu Rsyasramagala Sambandha)

ಲೇಖಕರು: ವಾದಿರಾಜ. ಪ್ರಸನ್ನ

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)

ಋಷ್ಯಾಶ್ರಮವೆಂದೊಡನೆಯೇ ಬರುವ ಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪರ್ಣಕುಟಿ, ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಆಸೀನನಾಗಿರುವ ಮುನಿ, ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಿರುವ ಜಿಂಕೆಗಳು. ಅಂದೂ, ಇಂದೂ ಕೃಷ್ಣಮೃಗದ ಚರ್ಮವನ್ನು ಉಪಾಸಕರು, ಸಾಧಕರು, ಸಂನ್ಯಾಸಿಗಳು ಬಳಸುವುದುಂಟು. ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಗಳು ತಮ್ಮ ಯಜ್ಞೋಪವೀತದಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣಾಜಿನದ ಒಂದು ತುಂಡನ್ನು ನಿಯಮೇನ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಜಿಂಕೆಯನ್ನು ಅದರ ಮನಮೋಹಕ ಸೌಂದರ್ಯ ಮತ್ತು ಚಪಲಗತಿಯ ಕಾರಣದಿಂದ ಮಾಯಾಮೃಗವೆಂದೇ ಕರೆಯುವುದುಂಟು. ಹೊನ್ನಜಿಂಕೆಯಮೇಲೆ ಮೋಹಗೊಂಡ ಸೀತೆಯ ಕಥೆ, ಲೋಕಮೋಹವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಾನಪ್ರಸ್ಥನಾಗಿ ಬಂದ ಭರತಮುನಿಯು ಜಿಂಕೆಯ ಮೇಲೆ ವ್ಯಾಮೋಹಗೊಂಡು ಪುನಃ ಭವಸಾಗರದ ಚಕ್ರಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಕಥೆ ಎಲ್ಲವೂ ಪ್ರಸಿದ್ಧ.  ಆಶ್ರಮವಾಸಿಗಳಾದ ಋಷಿಗಳಿಗೆ ಜಿಂಕೆಯೊಂದಿಗಿನ ಈ ನಂಟು ಏಕೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಚಾರ ಮಾಡಬೇಕಿದೆ.    

ಜಿಂಕೆಗಳು ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಸುಂದರ ಸಾಧು ಪ್ರಾಣಿ. ಹುಲಿ- ಸಿಂಹಗಳಂತಹ ಮೃಗಗಳು ಹಾಗೂ ವಿಷಸರ್ಪಗಳು ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನ ವಾಸಸ್ಥಾನವನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದು ವಾಸಿಸಲು  ಪುಷ್ಕಳವಾಗಿ ದರ್ಬೆ, ಹುಲ್ಲು, ಫಲಭರಿತ ವೃಕ್ಷಸಂಪತ್ತು ಇರುವ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನೇ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಎಲ್ಲಿ ಹೊಗೆಯಿರುತ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿ ಇರುತ್ತದೆಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ಞಾನದಂತೆಯೇ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಸಹಜವಾಗಿ ಜಿಂಕೆಗಳು ವಾಸಿಸುವ ಸ್ಥಾನ ಉಪದ್ರವ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರದೇಶವೆಂದೂ, ನೀರು, ಫಲ ಪುಷ್ಪ, ದರ್ಭೆ-ಹುಲ್ಲುಗಳಿಂದ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿದ್ದು ಪವಿತ್ರವಾದ ಜಾಗವೆಂಬ ಸೃಷ್ಟಿಮರ್ಮವನ್ನರಿತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮ ಧರ್ಮಾನುಷ್ಠಾನ, ತಪ - ಧ್ಯಾನ - ಯಜ್ಞ ಗಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಸ್ಥಳವೆಂದು ತಮ್ಮ ಆಶ್ರಮವನ್ನು ಅಂತಹ ಸ್ಥಳದಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು. ಯೋಗಸಾಧಕರಿಗೆ ಜಿಂಕೆಯ ದರ್ಶನವೇ  ಧರ್ಮದ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಕೊಡುವಂತಹದ್ದು ಎಂಬುದು ಅನುಭವಿಗಳ ಮಾತು. ಕೃಷ್ಣಸಾರಮೃಗದ ಸಾಧುಸ್ವಭಾವ ವಿಮಲಹೃದಯರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅಂತರಂಗದ ಪ್ರತಿಕೃತಿಯಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆಯಂತೆ. ಅದರ ಸ್ಪರ್ಶ, ಸಾನ್ನಿಧ್ಯಗಳು ಅವರ ಮನೋಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಪೋಷಕವೆಂದು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ತಿಳಿದೇ ಕೃಷ್ಣಾಜಿನವನ್ನು (ಜಿಂಕೆಯ ಚರ್ಮ) ಯಜ್ಞಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸನ ಮತ್ತು ಉತ್ತರೀಯವನ್ನಾಗಿ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಯೋಗಿಗಳ ಒಳ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಯಜ್ಞದೇವತೆಯು ಸಾರಂಗ ಮೃಗದ ರೂಪವನ್ನು ಹೋಲುವ ಆಕಾರದಲ್ಲಿಯೇ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಅನುಭವದ ವಿಷಯ. ಸಾರಂಗ ಮೃಗವನ್ನು ಯಜ್ಞಪುರುಷನ ಪ್ರತಿರೂಪವೆಂದೇ ಭಾವಿಸುತ್ತದೆ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ.

ಕೇವಲ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಸೆಳೆತಕ್ಕೆ ಬಾಗಿ ಇಷ್ಟ-ಅನಿಷ್ಟಗಳನ್ನು ನಿರ್ಣಯಿಸುವವರಲ್ಲ ಋಷಿಗಳು. ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಗುರಿಗೆ ಅನುಕೂಲ-ಪ್ರತಿಕೂಲಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಹಾಕಿ, ಅನುಭವ ಸಿದ್ಧವಾದ ತೀರ್ಮಾನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮಹಾವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಭಾರತೀಯ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಎಂಬ ಶ್ರೀರಂಗ ಮಹಾಗುರುಗಳ ವಾಣಿ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಮರಣೀಯ. ನಮ್ಮಂತೆ ಅವರು ಬರಿಯ ಸ್ಥೂಲ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಆಲೋಚಿಸಿ ತಾವು ತಂಗುವ ಜಾಗವನ್ನು ನಿಶ್ಚಯಿಸದೇ ಸ್ಥೂಲ, ಸೂಕ್ಷ್ಮ, ಪರಾ ದೃಷ್ಟಿಗಳಿಂದ ಈ ಮೂರೂ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿಗೂ ತಂಪನ್ನು ನೀಡುವ ಪ್ರಶಸ್ತವಾದ ಇಂತಹ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಮ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದುದು ಅವರ ದೂರದೃಷ್ಟಿಗೊಂದು ಉದಾಹರಣೆ. ಅಂತಹ ಋಷಿದೃಷ್ಟಿ ನಮ್ಮದಾಗಲಿ ಎಂದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸೋಣ.

ಸೂಚನೆ: 15/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಶ್ವ ವಾಣಿ ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ. 

ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ ಸಿಹಿಯನ್ನೇಕೆ ಹಂಚುವುದು? (Santhosakke Sihiyanneke Hancuvudu ?)

ಲೇಖಕಿ : ಶ್ರೀಮತಿ ಆಶಾ ಸೋಮಯಾಜಿ

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)

ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಸ್ ಆದಾಗ, ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದರೆ, ಮಗು ಹುಟ್ಟಿದರೆ, ಶುಭ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ಒದಗಿದಾಗ ಸಂತೋಷದೊಡನೆ, ಸಿಹಿ ಹಂಚುವ ಪದ್ಧತಿ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಸಿಹಿ ಎಂದ ಕೂಡಲೇ ನಾಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಧುರ-ರಸ ಜಿನಗುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅತಿಪ್ರಿಯ, ಹಬ್ಬ ಹರಿ ದಿನಗಳಲ್ಲಂತೂ ಸಿಹಿ ಇಲ್ಲದೇ ಮುಂದಿನ ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ. ಸಂತೋಷಕ್ಕೂ ಸಿಹಿಗೂ ಈ ಬಲವಾದ ನಂಟು ಏಕೆ ?

ಸೂಕ್ತ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸಿಹಿ ಮನಸ್ಸಿನ ಪ್ರಸನ್ನತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ. ಸಾತ್ವಿಕರು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಮಧುರ ಪ್ರಿಯರು ಎನ್ನುವ ಮಾತಿದೆ. ಈ ಸತ್ತ್ವಗುಣವು ತೃಪ್ತಿ, ಲಾಘವ, ನೆಮ್ಮದಿಗಳನ್ನೂ ತರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಸಿಹಿ, ಸಂತೋಷಗಳು ಒಂದೇ ಗೂಡಿನ ಹಕ್ಕಿಗಳು. ನಮ್ಮೊಳಗೆ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಎಣೆಯಿಲ್ಲದ ಸಂತೋಷವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಋಷಿಗಳ ಮಾತು. ಸಿಹಿಯು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ದೇವತಾ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಲೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆಂಬುದೂ ಅವರ ಅನುಭವ. ಭಗವಂತನ ದರುಶನದಿಂದ ಉಂಟಾದ ಆನಂದದ ರಸಕ್ಕೆ, ಸಿಹಿಯ ಆಸ್ವಾದನೆಯು ಸಮೀಪವಾಗಿದೆಯೆಂದು ಅರಿತು ಸಕ್ಕರೆ, ಬೆಲ್ಲ, ಜೇನು ಮುಂತಾದ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ನಿತ್ಯ ಜೀವನದ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.

ಸಿಹಿ ಚಪ್ಪರಿಸುವುದರಿಂದ ಎಷ್ಟು ಆನಂದ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೋ ಅದರ ಕೋಟಿ ಪಟ್ಟು ಆನಂದ ಭಗವಂತನ ಸ್ಮರಣೆ ಮತ್ತು ದರ್ಶನದಿಂದ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಮಹರ್ಷಿಗಳ ಅನುಭವದ ಮಾತು. ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಸಲು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಸಂಕ್ರಾಂತಿ ಹಬ್ಬದಲ್ಲಿ ಎಳ್ಳಿನ ಜೊತೆಗೆ ಸಕ್ಕರೆಯ ಅಚ್ಚಿನ ಬೇರೆ, ಬೇರೆ ಆಕಾರದ ಗೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುವ ಪದ್ಧತಿ ಇದೆ. ಮಕ್ಕಳು ತಮಗೆ ಕುದುರೆ ಬೇಕು, ಆನೆ ಬೇಕು, ಹುಲಿ ಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುವುದುಂಟು. ಆದರೆ ಕಣ್ಣನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಯಾವುದೇ ಗೊಂಬೆಯನ್ನು ಬಾಯಿಗೆ ಹಾಕಿದರೂ ಸಿಹಿಯೇ ಅನುಭವವಾಗುವುದು. ನಾಮ ರೂಪಗಳು ಬೇರೆಯಾದರೂ ಎಲ್ಲರ ಸ್ವರೂಪವೂ ಸಿಹಿಯಾದ ಪರಮಾತ್ಮನೇ ಎಂಬ ತತ್ತ್ವವನ್ನು ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳು ಜ್ಞಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವು ಸಿಹಿಯನ್ನು ಸೇವಿಸುವಾಗ ನಿಜವಾದ ಸಿಹಿಯಾದ ಸರ್ವೇಶ್ವರನ ನೆನಪಿನೊಡನೆ ಸವಿಯುವಂತಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸೋಣ.

ಸೂಚನೆ: 14/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ಉದಯವಾಣಿ ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.   

இந்த அலைச்சலின் இடையில் எங்கே நிம்மதி ? (Inta Alaiccalin Itaiyil Enke Nimmati ?)

மூலம்: Dr.  R. மோஹன் 

தமிழாக்கம்: வனஜா

மின்னஞ்சல் : (lekhana@ayvm.in)

தேவரிஷி  நாரதர் ஒரு முறை ஸ்ரீமந் நாராயணனிடம் வினவினார் "உம் அடியவர்களில் யாரை சிறந்தவனென்று கருதுவீர்?" தன் பெருமையை ஸ்ரீமந் நாராயணன் வாயாரவே கேட்க வேண்டுமென்ற சிறிது மமதை கொண்ட வேட்கை அது. ஹரி புன்னகைத்து "அங்கு பார். அக்கிராமத்தில் ஏர் பிடித்திருக்கும் உழவனே  என் மிக சிறந்த அடியவன்" என்றார். நாரதர் மனம் சோர்ந்தார். எனினும் தோல்வியை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. அந்த உழவனைப்பற்றி அறிந்து வரலாம் என்று இருவரும் சாதாரண வழிப்போக்கர்களைப்போன்று அக்கிராமத்திற்கு வந்தனர். உழவன் குடும்பத்துடன் அவ்விருவரையும் வரவேற்று உபசரித்தான். சில தினங்கள் அவ்விருவரும் உழவனுடன் தங்கி அவன் தினசரி செயல்களை  கவனித்தனர்.

காலையில் இறைநாமத்தை உச்சரித்த வண்ணம் துயிலெழுந்து நீராடி  வயலுக்கு செல்வான். ஏர் பிடிக்கும் முன்பும், உணவருந்தும் முன்பும், மாலை வீடு திரும்பிய பின்பும், இரவு உறங்கப்போகும் முன்பும் நியமத்துடன்  ஹரிநாமத்தை உச்சரித்து வந்தான். மூன்று தினங்கள் கடந்தபின் நாராயணனும் நாரதரும் உழவனுக்கு நன்றி கூறி திரும்பினர்.

நாரதர் ஹரியை நோக்கி "இவனா  உன் சிறந்த பக்தன்!" என்று பரிகசித்தான். இறைவன் புன்னகைத்தபடி "நீ வென்றாய் என்று ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஆனால் நீ ஒன்று செய்ய வேண்டும். இந்த எண்ணை நிரம்பிய பாத்திரத்தை தலையில் சுமந்து ஒரு முறை வலம் வா. ஒரு துளி எண்ணையும் கீழே சிந்தக்கூடாது" என்றான். நாரதர் மிகுந்த எச்சரிக்கையுடன் நிதானமாக நடந்து இறைவனை வலம் செய்து முடித்தார். அகந்தையுடன் நோக்கி. "பார்த்தீர்களா. இப்போது ஒப்புக்கொள்கிறீர்களா" என்றார். "அது சரி இவ்வாறு வலம்வருகையில் நீ எத்தனைமுறை என்னை நினைவு கூர்ந்தாய் குழந்தாய்?" என்றார் ஹரி. நாரதரின் முகம் ஒளிஇழந்தது. எண்ணை பாத்திரத்தின் கவனத்தில் அவர் ஹரியை முற்றிலும் மறந்தே விட்டிருந்தார்!

இது நம் கதை போலவே உள்ளது. தினசரி வேலையின் அலைச்சல்; வேலையோ முடிவதில்லை. நிம்மதி கிடைப்பதில்லை. இந்த போராட்டங்களுக்கிடையேயும் நம் மனதை மகிழ்ச்சியாகவும் அமைதியாகவும் வைத்துக்கொள்வது எவ்வாறு? என்பதே நம்முன் உள்ள வினா. நாம் புலன்களின் விருப்பங்கள் அனைத்தையும் குடத்தை போல் தலைமேல் சுமந்து கொண்டிருக்கிறோம். வினாடியில்  உடைந்து நொறுங்கும் மாயையெனும் பானையை அமுதமென கருதி துதிக்கிறோம். ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியின் ஊற்று  நம் சிரமென்னும் குடத்தில் அடங்கியுள்ளது என்பதை மறந்திருக்கிறோம். உள்ளமென்னும் குகையில் மகிழ்ந்திருந்து சிரமெனும் குடத்திலுள்ள அமுதத்தை பருக சிவபெருமானையும், திருமாலையும் துதிப்பதென்பது வழி என்பது ஸ்ரீரங்கமஹாகுருவின் சிறப்பான அனுபவம். நம் தினசரி வாழ்க்கையின் இடையில் அவ்வப்போதாகிலும்  நம்முள்ளிருக்கும் ஆனந்த மூர்த்தியை நினைந்து  "நானிருப்பது உனக்காக " என்றால் அதுவே கர்மயோகமாகும்.

குறிப்பு: இக்கட்டுரை யின் கன்னட மூலம் AYVM blogs ல் காணலாம்.    

Divine Chariot at the Door-step of Life

Kannada Article by: MA Sumedha

English Rendering by: MR Yashaswini

 (Respond to lekhana@ayvm.in)

It is a very natural desire to invite our beloved ones to our houses just the way we visit them. Especially on special occasions we insist that they be our guests. There could be certain circumstances where they might not be able to grace the occasion with their presence. Respecting the affection with which we invite, they find an amicable solution for this quandary. The family head sends their son as their representative. In this situation, we pay all the respects and tributes to the son as though we are offering them to the father himself and find ourselves content and A very familiar and commonly observed scenario illustrated above also signifies the principle behind 'The Rathotsava' - the procession of the divine chariot. Although the deity is daily worshipped in the 'Garbhagruha' (the Sanctum Sanctorum) of the temple, there is a desire to 'invite' him home and worship him. The boon that fulfills this desire is nothing but Rathotsava. This is the reason why the 'Maharshis of Bhaarata' established the concept of 'Utsava Moorti' (Processional Deity). Being the representatives of the Moola Moorthis (Primary Deity), these Utsava Moorthis of the temples are worshipped and taken in procession through the streets of the village/town. The Moola Moorti showers his choicest blessings on all his devotees through the Utsava Moorthi. Similarly the devotion of all his devotees is also offered to him.

'Utsava' implies a Yajna (a ritual) that 'elevates' the Jeeva to its 'Source' which means that it is led in the path of experiencing 'Paranjyoti' (Supreme Light). 'Rathotsavas' are thus an important means to attain this state. Variety of colourful Rangolis decorates the houses and the streets during this festival. Similar to the creepers of life, these Rangolis bow to welcome the Lord. The entire path of the chariot is decorated with rows of lamps. People welcome the Lord with great grandeur as though He is entering their own houses. The Ratha sparkles amidst all the divine chants, Veda mantras, Jayaghosha, cultural songs, dances and musical instruments. Every household offers fruits, flowers and mangalarathi to the Lord. All the devotees, with a one-pointed mind towards the Lord, pull the divine chariot together. After giving Darshana to all his devotees the Utsava moorti finally joins the Moola moorti.

Here, Sriranga Mahaguru has thrown light upon the nuances of this 'Utsava' as follows: "While pulling the ropes of this Ratha, we should rather surrender ourselves to the Ratha of Bhagawath Sankalpa (Will of the Lord) instead of yielding to our own Manoratha (chariot of our materialistic desires)".

Our body is also compared to the Ratha as well as to the temple. One who rides this Ratha is none other than the Parama Purusha. Our feet are analogous to the wheels of the Ratha. Hrudaya (Heart) depicts the Mantapa (Pedastal). The Soma-Surya-Agni mandalas are compared to the Gopura (divine tower). In the pinnacle of the shiras (head) shines the Pranavaakshara (Om). It is our utmost duty to transform this god-gifted body to Bhagawath Ratha.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs. 

Tirtha-Prasaada

Kannada Article by: Tarodi Suresha 

English Rendering by: K Mukundan

  (Respond to lekhana@ayvm.in)

We normally assume that Thirtha signifies that sacred water used during Abhisheka in Puja or that pertaining to the Lord. We also worship Rivers such as Ganga as sacrosanct. Likewise we treat the offerings to the Lord as a symbol of His Blessing.

As an example Copra shredding with sugar, Coconut, Rice is being treated as Prasaad after offering it to the Deity. Flowers offered during archana are also considered sacred. Elders were addressed as *Thirtharupa" (meaning reverential) in letters about a decade back.

Interestingly, during purchase from a shop, we term it as coconut. During performance of Puja it is treated as an offering to the Deity worshipped. Earlier it was water. After Puja it assumes the form of sacred water.  However Chemistry continues to treat it as H2O (variant) before and after the Puja. Accordingly we also don't find any difference before and after offering it to the Deity during worship.

Thirtha is a Sanskrit word evolving from the Dhatu 'thr'. It conveys the meaning 'Crossing' or 'Helping to Cross'. Thirtha is that which helps one to cross from one place/state to another.  

Then where are we supposed to reach-which is our destination? Against this confusion Seers advise that we should shed our ignorance and gain knowledge, renounce darkness to bask in the divine Light. We should get immersed in the divine Light of Self- realisation rather than getting lost in worldly pleasures. The Seers have declared with their unique experience, that the Bliss obtained in the platform beyond the sensory level, is unparalleled and is far superior in comparison with the insignificant worldly pleasures. That which is able to transcend us from the ignorant domain of earthly pleasures to the domain of self-realisation is termed Thirtha.

Why are we not able to comprehend the sanctity in sacred water? This is a logical question. A certain disciplined attitude with adequate sense of perception is required for this purpose. Our body mechanism is required to be pro-active. If we contract cold we lose the sense of smell.  We cannot taste, if ridden with fever. In the same way, if our evil attributes block the centres capable of sensing divinity, we will not be able to comprehend the principle behind the transformation of the water as Thirtha. If we undergo the necessary treatment to overcome this handicap, we will also be able to experience the divinity imbibed in a Thirtha.   

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs.

ಕರ್ಮದ ಮರ್ಮ ಅರಿಯಿರಿ (Karmada Marma Ariyiri)

ಲೇಖಕರು : ವಿದ್ವಾನ್ ನರಸಿಂಹ ಭಟ್ಟ

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)

ಆದಿತ್ಯಚಂದ್ರೌ ಅನಲಾನಿಲೌ ಚ ದ್ಯೌರ್ಭೂಮಿರಾಪೋ ಹೃದಯಂ ಯಮಶ್ಚ |
ಅಹಶ್ಚ ರಾತ್ರಿಶ್ಚ ಉಭೇ ಚ ಸಂಧ್ಯೇ ಧರ್ಮಶ್ಚ ಜಾನಾತಿ ನರಸ್ಯ ವೃತ್ತಮ್ ||- ಗರುಡಪುರಾಣ. ಸಾರೋ.೩.೧೬

ಅರ್ಥ- ಸೂರ್ಯ ಚಂದ್ರ ಅಗ್ನಿ ವಾಯು ಆಕಾಶ ಭೂಮಿ ನೀರು ಹೃದಯ ಯಮ ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ಎರಡು ಸಂಧ್ಯಾಕಾಲ ಧರ್ಮ ಇವು ಮಾನವನ ಜೀವನದ ನಡವಳಿಕೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿರುತ್ತವೆ.

ವಿವರಣೆ- ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ಕುರುಹುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಹೇಳುವುದು ಕಷ್ಟ. ಎಷ್ಟೋ ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಫಲವನ್ನು ನಮ್ಮ ಕಣ್ಮುಂದೆಯೇ ಕಾಣಬಹುದು ಆದರೆ ಎಷ್ಟೋ ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಅವುಗಳ ಫಲವನ್ನು ಕಾಣುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವು ಎಲ್ಲೂ ತಮ್ಮ ಗುರುತನ್ನು ಮಾಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಊಟ ಮಾಡಿದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯನ್ನು ಬೇರೆಲ್ಲೂ ಕೇಳಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದ್ದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಇದು ಭೌತಿಕ ಪರಿಣಾಮ ಅಥವಾ ಗುರುತು. ಭಾರತೀಯ ಆರ್ಷಪರಂಪರೆಯು ಯಾವುದೇ ಕರ್ಮ ಕೇವಲ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಮುಂದೆ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ಸ್ತರಗಳಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಆರ್ಷದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕಂಡು ಸಾರಿದೆ. ಅಂದರೆ ಊಟ ಎಂಬುವುದು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬುವುದರ ಮೂಲಕ ಶರೀರ ಪುಷ್ಟಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಮಾಡಿದರೆ ಸಾಲದು. ಊಟದ ಪರಿಣಾಮ ದೈವಿಕ ಮತ್ತು ಆತ್ಮದ ಸ್ತರದಲ್ಲೂ ಇದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಯಬೇಕು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮಾನವನ ಜೀವನವು ಕೇವಲ ಭೌತಿಕಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲದೇ ದೈವಿಕ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟಿದೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ನಾವು ಮಾಡಿದ ಕರ್ಮವು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಗುರುತನ್ನು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಮೂರೂ ಸ್ತರದ ಫಲಭಾಗಿತ್ವದಿಂದ ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಬೇಕು. ಕರ್ಮವು ಜನ್ಮ ಜನ್ಮಾಂತರದ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವಕ್ಕೆಲ್ಲ ಸಾಕ್ಷಿ ಚಿರಕಾಲೀನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸೂರ್ಯಾದಿಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಧ್ಯವಷ್ಟೇ. ಹೀಗೆ ಕರ್ಮಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಆಳವನ್ನು ಅರಿತು ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಕರ್ಮದ ವಿಜ್ಞಾನವನ್ನು ವಿವರಿಸಿದರು. ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳು ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಮಾತನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು "ಕರ್ಮವನ್ನು ಮರ್ಮವರಿತು ಆಚರಿಸಿ" ಎಂದು.

ಸೂಚನೆ: 9/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಬೋಧಿವೃಕ್ಷ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.

Ear Piercing - A Samskaara or a Tormenting Ritual ?

Original Kannada article : Tarodi Suresha

English rendering: Padmini Shrinivasan

(Respond to lekhana@ayvm.in)

Karnavedha means piercing the ear. Karnavedha is one among the many Samskaaras listed for a lifestyle bound by Chaturbhadras (the four-fold path of Life). Both male as well as a female child qualify for this Samskaara. Even though this practice does exist among people of other nations, comparison of theirs should not be drawn with this Maharshi Samskaara, as their living is not in conformity with the Purushaartha (four cardinal principles) perspective. Just as a bitter medicine is consumed to keep one healthy, this Samskaara is compulsory, even though it involves a bit of discomfort for the baby due to the pricking process.

Procedure:

It should be performed before the child starts teething. The time and procedure have small variations among different traditions. It can be performed as per the family traditions. Incorporating the good elements of other traditions enhances its value. Performed during a forenoon, the father puts the baby on his lap and chants the mantra (hymn) "Bhadram karnebhih shrunuyaama devaah". For a male baby the right ear is pierced first followed by the left ear. For a female child it is left ear first followed by right ear. The one who does the piercing should be aware of the divine secrets of the human body.  Nowadays piercing is done by a gold-smith with a thin gold wire and the ends of the wire are jointly twisted to form a loop. Married woman too, can perform this Samskaara.  Dry-coconut is broken and blown over the child's ear. This reduces the pain. Some chew the dry coconut and blow air with a serene state of mind. This transforms into a blessing too. Next, food etc. are given as charities to deserving people. For a balance between the spiritual (Yoga) and mundane life (Bhoga), both the ears are adorned with a Sutra (sacred thread). Before piercing the ear, Lac is applied as it heals wounds faster. Besides it eradicates Doshas (imbalances) in Vata, Pittha and Kapha. Younger the baby, easier it is to pierce the ear. Uneasiness is minimal. An important point is that the hole should be such that Sun's rays pass through it. Else it remains a tormenting act.

Purpose of the ritual:

This Samskaara cures any illness related to the body as well as the mind. "Rakshaa- bhooshana nimittam baalasya karnau vidyet" is a saying by the learned. The ritual is praised in Ayurveda, Jyotishya and Dharma shaastra. It is an ornamenting (Bhooshana) procedure which offers protection (Rakshaa) too. It prevents many diseases, more specifically feminine disorders. The body possesses few dormant spiritual centres which dominate under special conditions, when they get energised. When a Marmajna (spiritually knowledgeable person) performs Karnavedha Samskaara, such centers are activated culminating in the spiritual advancement of the child. For the question whether adorning ornaments is necessary, the main reason is that the hole would cease to exist otherwise. Both men and women should wear ornaments. After comprehending the special merits, appropriate jewels must be worn at their designated places. Jewels protect us from external perils.

This way Karnavedha Samskaara is an important Samskaara which can be performed by all, to adorn jewels and to protect the child from illnesses of the body and mind.

It is regrettable that it is slowly getting extinct.  

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs. 

ಭೋಜನ ಹೀಗಿದ್ದರೆ ಚೆಂದ (Bhojana Higiddare Chenda)

ಲೇಖಕರು: ವಿದ್ವಾನ್ ನರಸಿಂಹ ಭಟ್ಟ

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in).

  

ಮಹಾಭಾರತದ ಯುದ್ಧವು ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗುವ ಸಂದರ್ಭ. ಯುದ್ಧದ ಸಂಧಾನಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಪರಮಾತ್ಮ ಕೌರವನ ಬಳಿ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ದುರ್ಯೋಧನನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ಆತಿಥ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಆಡಂಬರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಮಾತ್ರ ಅವನ ಭೂರಿಭೋಜನದ ಭಾರವನ್ನು ಬದಿಗಿರಿಸಿ ದಾಸೀಪುತ್ರನಾದ ವಿದುರನ ಮನೆಗೆ ಆತಿಥ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರೀತಿಯ ಭೋಜನ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನನ್ನು ದುರ್ಯೋಧನ ಹೀಗೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ- "ಅಯ್ಯಾ ಗೊಲ್ಲ ! ಅರಮನೆಯ ಮೃಷ್ಟಾನ್ನ ಭೋಜನವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ದಾಸೀಪುತ್ರ ವಿದುರನ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕಾಗಿ ತೆರಳಿದ್ದೀಯಲ್ಲ ! ನನ್ನ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿನಗಾಗಿ ಸುಗ್ರಾಸ ಭೋಜನಕ್ಕಾಗಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ನೀನು ಏಕೆ ನಿರಾಕರಿಸಿದೆ?" ಎಂದು. ಅದಕ್ಕೆ ಭಗವಂತ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತು ದುರ್ಯೋಧನನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಭಂಗಗೊಳಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ. "ಸಂಪ್ರೀತಿಭೋಜ್ಯಾನ್ಯನ್ನಾನಿ ಆಪದ್ಭೋಜ್ಯಾನಿ ವಾ ಪುನಃ | ನ ಚ ಸಂಪ್ರಿಯಸೇ ತಾತ ನ ಚ ಆಪದ್ಗತಾ ವಯಮ್ || - ನೋಡಪ್ಪ! ದುರ್ಯೋಧನ! ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕೊಟ್ಟ ಅನ್ನ ಮತ್ತು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಆಪತ್ತು ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗಿರುವಾಗ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಅನ್ನ, ಹೀಗೆ ಎರಡು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅನ್ನಕ್ಕೆ ಕುಲ-ಗೋತ್ರ-ಪಾತ್ರ-ಜಾತಿ ಇದಾವುದನ್ನೂ ನೋಡಬಾರದು. ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅಂತಹ ಆಪತ್ತೂ ನನಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲಪ್ಪ ! ಎಂದು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ

ಇಲ್ಲಿ ದುರ್ಯೋಧನನು ತನ್ನ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ವಿದುರನ ಕನಿಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಅಂತಸ್ತಿನ ಮೂಲಕ ಅಳೆಯುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಆಹಾರ ಸ್ವೀಕಾರಕ್ಕೆ ಅಂತಸ್ತಿನ ಪರಿಧಿ ಇಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಊಟ ರುಚಿಸುವುದು ಅದಕ್ಕೆ ಬಳಸುವ ಪದಾರ್ಥದಿಂದ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ. ಯಾವಾಗ ಅದರ ಜೊತೆ ಪ್ರೀತಿಯು ಸೇರುತ್ತದೆಯೋ ಆ ಊಟಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಜಾಸ್ತಿ. ಹೊಟೇಲಲ್ಲೂ , ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಊಟ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಎರಡೂ ಕಡೆ  ಬಳಸುವ ಪದಾರ್ಥ ಒಂದೇ. ಆದರೆ ಅದರ ಒಳಗಿರುವ ಭಾವ ಭಿನ್ನ. ಹೊಟೇಲಿನವರಿಗೆ ಹಣಸಂಪಾದನೆಯೇ ಮುಖ್ಯ. ಆದರೆ ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿದ ಅಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಗುವಿನ ಶಾರೀರಕ, ಮಾನಸಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ. ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳು "ಅಡಿಗಡಿಗೂ ಭಗವಂತನನ್ನು ಸ್ಮರಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡಬೇಕಪ್ಪಾ" ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ತುತ್ತನ್ನು ತಿನ್ನುವಾಗಲೂ "ಕವಲೇ ಕವಲೇ ಗೋವಿಂದಮ್ " ಎಂದು ಭಗವಂತನನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾ ಆಹಾರವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕೆಂಬುದು ನಮ್ಮ ಋಷಿಮಹರ್ಷಿಗಳು ಕೊಟ್ಟ ಸಂಸ್ಕಾರ. ಊಟ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ನಮ್ಮ ಶರೀರವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲದೇ, ಮನಸ್ಸನ್ನೂ, ಇದಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿನ ಮನಸಸ್ಪತಿಯನ್ನೂ ಬೆಳಗಿಸುವ ದೀಪ.

ಆಹಾರವನ್ನು ಹೇಗೆ? ಯಾವಾಗ? ಎಲ್ಲಿ? ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕೆಂಬುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ವಿಧಿ ನಿಷೇಧಗಳಿದ್ದರೂ. ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಮೀರಿರುವ ಜಾಗ ಎಂದರೆ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನೇ ಅಪ್ಪಣೆ ಕೊಡಿಸಿದಂತೆ  ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಾಪಾಯದ ಆಪತ್ತು.

ಮನಸಸ್ಪತಿಯನ್ನುಬೆಳಗಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಯ ಭೋಜನವನ್ನು ಮಾಡೋಣ, ಮಾಡಿಸೋಣ.

ಸೂಚನೆ: 7/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯವಾಣಿಯ ಮನೋಲ್ಲಾಸ ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.    

ಸಂಕಲ್ಪ ಮತ್ತು ಚಿತ್ತಚಾಂಚಲ್ಯ (Sankalpa Mattu Chittachancalya)

ಲೇಖಕಿ : ವಿಜಯಲಕ್ಷ್ಮೀ ಬೆಂಡೆಹಕ್ಕಲು

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)   

ಕರ್ಣ ದಾನಶೂರ ಎಂಬುದು ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ. ಆತನು ಪ್ರತಿದಿನ ಬ್ರಾಹ್ಮಮುಹೂರ್ತದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ನದಿಯಲ್ಲಿ ಮಿಂದು ಶುಚಿರ್ಭೂತನಾಗಿ ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಅರ್ಘ್ಯಕೊಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾರು ಏನು ಯಾಚಿಸಿದರೂ 'ನಾಸ್ತಿ' (ಇಲ್ಲ) ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಕರ್ಣ ಅಭ್ಯಂಜನಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ರತ್ನಖಚಿತವಾದ ಚಿನ್ನದಬಟ್ಟಲಲ್ಲಿ ಎಣ್ಣೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ ಬೆಳಗಿನ ವಿಹಾರಕ್ಕೆಂದು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ-ಅರ್ಜುನರು ಅತ್ತಕಡೆ ಬಂದರು. ಅರ್ಜುನನ ಕಣ್ಣು ಕರ್ಣನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟಲಿನ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. 'ನನಗೂ ಇದೇ ತರಹದ ಬಟ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಆಸೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದ. ಆಗ ಕೃಷ್ಣ 'ಕರ್ಣನನ್ನೇ ಕೇಳೋಣ, ಕೊಟ್ಟರೂ ಕೊಡಬಹುದು' ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ.

ಕೃಷ್ಣನು ಕರ್ಣನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ನಿನ್ನಿಂದ ಒಂದು ವಸ್ತು ಕೇಳಬೇಕೆಂದಿದ್ದೇನೆ. ಹೇಗೆ ಕೇಳುವುದೆಂದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ನಿಸ್ಸಂಕೋಚವಾಗಿ ಕೇಳು ಎಂದ ಕರ್ಣ. ಈ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಕೊಡುವೆಯಾ? ಎಂದು ಮಾತು ಮುಗಿಸುವುದರೊಳಗೇ ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟಲನ್ನು ಕೃಷ್ಣಾರ್ಪಣಮಸ್ತು ಎಂದು ಆತನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ವಿನೀತನಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದ. ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ! ದಾನಶೂರ ಎನ್ನುವುದು ನಿನ್ನ ಹೊಗಳಿಕೆಯಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಸಹಜಸ್ಥಿತಿಯ ವರ್ಣನೆ ಎಂದು ಪ್ರಶಂಸಿದ ಕೃಷ್ಣ. ಆದರೆ ದಾನವನ್ನು ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಡಾಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಸರಿಯಲ್ಲ ಎಂದ.

ಮನಸ್ಸು ಅತಿಚಂಚಲವಾದದ್ದಲ್ಲವೇ? ಎಡಗೈಯಿಂದ ಬಲಗೈಗೆ ಹೋಗುವುದರೊಳಗೆ ನಿರ್ಧಾರವೇ ಬದಲಾಗಬಹುದು ಎಂದ ಕರ್ಣ. ಕರ್ಣನ ದೃಢ ನಿಶ್ಚಯ ಮತ್ತು ಚಿತ್ತಚಾಂಚಲ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗಿದ್ದ ಆಳವಾದ ಅರಿವು ಕೃಷ್ಣಾರ್ಜುನರನ್ನು ಮೂಕರನ್ನಾಗಿಸಿತ್ತು.

ಯಾವ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿಯೇ ಆಗಲಿ ಸಂಕಲ್ಪ ನೆರವೇರಿಸುವಾಗ ಚಿತ್ತಚಾಂಚಲ್ಯವಾಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸಬೇಕು. ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಸಂಕಲ್ಪಮಾಡಿಸುವ ಪದ್ಧತಿ ಇದೆ. ಸುದೃಢವಾಗಿ ಶಕ್ತಿಯುತವಾಗಿರುವ ಸಂಕಲ್ಪವನ್ನು ಹರಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ಆ ಸಂಕಲ್ಪವೇ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ದಾರ ಸುತ್ತಿ ಬುಗುರಿಯನ್ನು ಆಡಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ದಾರದ ಸಂಬಂಧ ತಪ್ಪಿದರೂ ಬುಗುರಿ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ. ಸಂಕಲ್ಪ ಹರಿದುದಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟು ದೂರ ಕೆಲಸ ಉಂಟು ಎಂಬ ಶ್ರೀರಂಗಮಹಾಗುರುಗಳ ಮಾತು ಸ್ಮರಣೀಯ. 

ಸೂಚನೆ: 6/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ಉದಯವಾಣಿ ಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.  

ಖಿನ್ನತೆಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪರಿಹಾರ (Khinnatege Sanskrutiya Parihara)

ಲೇಖಕರು: ಜಿ. ನಾಗರಾಜ   

(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)

 

ಇಂದು ಕರೋನ ಹಾವಳಿಯಿಂದಾಗಿ ಸಾಗಬೇಕಾಗಿರುವ ಕೆಲಸಗಳು ಸಾಗದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳುಂಟಾಗಿ ಹಲವರಲ್ಲಿ ಮಾನಸಿಕ ಖಿನ್ನತೆಯೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಒಂದು ಸಮತೋಲನದ ಮನೋಭಾವು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ನೀಡಬಲ್ಲದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮುಂದಿನ ಕಥೆಯಿಂದ ತಿಳಿಯಬಹುದು.

ಒಮ್ಮೆ ಇಬ್ಬರು ತಪಸ್ವಿಗಳು ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗಲೆಂದು ತಪಸ್ಸು ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನಾರದ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಈ ತಪಸ್ವಿಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಬರುತ್ತಾರೆ.
ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ತಪಸ್ವಿಯು - ಮಹರ್ಷಿಗಳೇ, ನಾನು ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ತಪಸ್ಸು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಯಾವಾಗ ನನಗೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗುತ್ತದೆಯೆಂದು ತಿಳಿಸಬಹುದೇ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ನಾರದರು, ನಿನಗೆ ಇನ್ನು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆಗ ಆ ತಪಸ್ವಿಯು ಅಯ್ಯೋ ಇನ್ನೂ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಬೇಕೇ ಎಂದು ಕೊಂಚ ನಿರಾಶನಾಗಿ, ತಪಸ್ಸನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಾನೆ.

ನಂತರ, ಎರಡನೆಯ ತಪಸ್ವಿಯು ನಾನು ಎಂದು ಗುರಿ ಮುಟ್ಟಬಹುದು ಮಹರ್ಷಿಗಳೇ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆಗ ನಾರದರು ಎದುರಿಗಿದ್ದ ಒಂದು ಮರವನ್ನು ತೋರಿಸಿ, ಇದೋ ನೋಡು, ಈ ಮರದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಎಲೆಗಳಿವೆಯೆಂಬುದನ್ನು ಲೆಖ್ಖ ಹಾಕು; ಅಷ್ಟು ಜನ್ಮಗಳಾದ ನಂತರ ನಿನಗೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಎರಡನೇ ತಪಸ್ವಿಗೆ ಇದರಿಂದ ನಿರಾಶೆಯ ಬದಲು ಬಹಳ ಆನಂದವೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವೇನೂ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲ. ತಪಸ್ಸು, ಸಾಧನೆ ಮಾಡುವವರೆಲ್ಲರೂ ಆ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪಿಯೇ ತಲಪುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ಭರವಸೆಯೇನಿಲ್ಲಾ. ಆದುದರಿಂದ, ಈ ತಪಸ್ವಿಗೆ, ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನ್ಮದ ನಂತರವಾದರೂ ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವು ಖಚಿತವಾಗಿ ಆಗಿಯೇ ಆಗುತ್ತದಲ್ಲಾ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಆನಂದದಿಂದ ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆನಂದದಿಂದ ಕುಣಿದೂ ಕುಣಿದೂ ಅವನಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದ ನಾಡೀ ಕೇಂದ್ರಗಳು ತೆರೆದು ಒಡನೆಯೇ ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವೇ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅವನು ತತ್ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಗುರಿಯನ್ನು ತಲುಪಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ.

ಇಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಉಂಟಾದ ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಪರಿಣಾಮದ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಮನೋಧರ್ಮದ ಒಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಿದೆ. ಎರಡನೆಯ ತಪಸ್ವಿಯು ಕೂಡಲೇ ಗುರಿ ಸಾಧನೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬ ತವಕ ಮತ್ತು ಎಷ್ಟು ಜನ್ಮಗಳಾದರೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿ ಎನ್ನುವ ತಾಳ್ಮೆ - ಈ ಎರಡೂ ಮನೋಭಾವಗಳ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾನೆ. ಆದುದರಿಂದ ಮೊದಲನೇ ತಪಸ್ವಿಗೆ ಆದ ಹಾಗೆ ನಿರಾಶೆಯಾಗುವ ಬದಲು ಆನಂದಾತಿರೇಕ ಉಂಟಾಗಿ, ಆನಂದಾತಿರೇಕವು ಪರಮಾನಂದ ರೂಪವಾದ ಆತ್ಮಾನುಭವಕ್ಕೆ ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಈ ಸಮತೋಲನದ ಮನೋಭಾವ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ತಪಸ್ಯೆಗಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ ಸರ್ವಕಾರ್ಯ ಸಾಧನೆಗೂ ಕೀಲಿಕೈಯಂತೆ ಇದ್ದು ಕಾರ್ಯ ಸಾಧನೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಉತ್ಸಾಹವನ್ನೂ ತುಂಬುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಪರಿಶ್ರಮ ಪಡುವ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನೂ ತುಂಬುತ್ತದೆ. ದೈವಾನುಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಪುರುಷ ಪ್ರಯತ್ನ, ರಥದ ಎರಡೂ ಚಕ್ರಗಳಿದ್ದ ಹಾಗೆ ಎನ್ನುವ ಶ್ರೀರಂಗ ಮಹಾಗುರುಗಳ ಮಾತಿಲ್ಲಿ ಸ್ಮರಣೀಯ. ಪುರುಷ ಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಸಂಯಮವನ್ನು ಮೆರೆಯೋಣ. ಉಳಿದುದನ್ನು ದೈವಕ್ಕೆ ಬಿಡೋಣ. ಇಂದಿನ ಕರೋನಾ ಹಾವಳಿಯಿಂದ ಖಿನ್ನತೆ ಮುಂತಾದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ರಾಮಬಾಣದಂತಹಾ ಪರಿಹಾರವಾಗಿದೆ.

ಸೂಚನೆ: 6/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯವಾಣಿಯ ಮನೋಲ್ಲಾಸ ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.    

ಹಿರಿಯರ ಆಶೀರ್ವಾದ ಫಲ (Hiriyara Asirvada Phala)

ಲೇಖಕರು : ವಿದ್ವಾನ್ ನರಸಿಂಹ ಭಟ್ಟ 
(ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರಿ lekhana@ayvm.in)   

ಅಭಿವಾದನಶೀಲಸ್ಯ ನಿತ್ಯಂ ವೃದ್ಧೋಪಸೇವಿನಃ |
ಚತ್ವಾರಿ ತಸ್ಯ ವರ್ಧಂತೇ ಆಯುರ್ವಿದ್ಯಾ ಯಶೋ ಬಲಮ್ || ಸುಭಾಷಿತ ರತ್ನ ಭಾಂಡಾಗಾರ

ಅರ್ಥ- ಯಾವಾಗಲೂ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡುವ ಸ್ವಭಾದವನ ಮತ್ತು ಅನವರತವೂ ವೃದ್ಧರ ಸೇವೆಯನ್ನು ಮಾಡುವವನ ಆಯುಷ್ಯ ವಿದ್ಯಾ ಯಶಸ್ಸು ಮತ್ತು ಬಲ ಎಂಬ ಈ ನಾಲ್ಕು ಗುಣಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ.

ವಿವರಣೆ - ದೊಡ್ಡವರಿಗೆ ಅಭಿವಾದನ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಮತ್ತು ಸೇವೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಈ ನಾಲ್ಕು ಗುಣಗಳು ಬೆಳೆಯಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ? ಎಂಬ ಸಹಜ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ. 'ಅಭಿ' ಎಂಬ ಉಪಸರ್ಗ ಮತ್ತು 'ವದಿ' ಎಂಬ ಧಾತುವಿನ ಸಂಯೋಗದಿಂದ 'ಅಭಿವಾದನ' ಎಂಬ ಶಬ್ದ ಉಂಟಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸ್ತುತಿ ಮಾಡುವುದು ಎಂದರ್ಥ. ವ್ಯಕ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣವನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹೇಳುವುದೇ ಸ್ತುತಿ. ಈ ಹೇಳುವಿಕೆ ಮುಕ್ತ ಕಂಠದಿಂದ ಆಗಬೇಕು. ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯು ಆಗಬಾರದು. ಅಥವಾ ನ್ಯೂನೋಕ್ತಿಯೂ ಆಗಬಾರದು. ಇರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಹಾಗೇ ಹೇಳಬೇಕು. ಹಾಗೇ ಮುಕ್ತ ಕಂಠದಿಂದ ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಉತ್ಕೀರ್ತನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ಅ ಗುಣಗಳನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾತ್ಮ್ಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವತ್ತ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಹರಿಯುತ್ತದೆ. ನಾವೂ ಒಂದು ದಿನ ಅವರಂತೆ ಸದ್ಗುಣಿಗಳಾಗುತ್ತೇವೆ. ಅಭಿವಾದನವು ಬೇರೆಯವರ ಔನ್ನತ್ಯ - ಶ್ರೇಷ್ಠತ್ವವನ್ನು ನಾವು ಭಾವಿಸುವ ವಿಧಾನ. ಆ ಗುಣಗಳಿಗೆ ಬಾಗುವಿಕೆ. ಹೀಗೆ ಬಗ್ಗಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವರಲ್ಲಿರುವ ಗುಣಗಳು ನಮ್ಮತ್ತ ಹರಿಯಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹರಿಯುವಿಕೆಯು ಮೇಲಿಂದ ಕೆಳಕ್ಕೆ ತಾನೆ! ಈ ಅಭಿವಾದನ ಮತ್ತು ಹಿರಿಯರ ಸೇವೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಮ್ರತೆಯನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಡುತ್ತವೆ. ಇದರಿಂದ ಆಯುಷ್ಯ ಹೆಚ್ಚಾಗುವ ಮಾರ್ಮಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಅವರು ನಮಗೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಅನುಗ್ರಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಂದ ಅನೇಕ ಬಗೆಯ ವಿದ್ಯೆಗಳ ಮರ್ಮವೂ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಯಾರು ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೋ ಅಂತಹವನನ್ನು ಸಮಾಜವೂ ಗುರುತಿಸಿ ಗೌರವಿಸಿದಾಗ ಅವನ ಯಶಸ್ಸೂ ಹಿಗ್ಗುವುದಿಲ್ಲವೇ!. ಹಿರಿಯರ ಬೆಂಬಲ ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ನಾವು ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಬಾಹ್ಯಬಲ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕಬಲ ಸಿಕ್ಕಂತೆ ಮತ್ತು ಆ ಕಾರ್ಯ ಫಲಿಸುವುದೂ ಅಷ್ಟೇ ನಿಶ್ಚಯ. ಹಿರಿಯರ ಆಶೀರ್ವಾದಕ್ಕೆ ಅದೆಷ್ಟು ಬಲವಿದೆ.!   

ಸೂಚನೆ:  02/05/2020 ರಂದು ಈ ಲೇಖನ ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ ಪತ್ರಿಕೆಯ ಬೋಧಿವೃಕ್ಷ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ.

Nature of A Person

Original Article by: Vid. Narasimha Bhatta

English Rendering by: M.S. Anantha

  (Respond to lekhana@ayvm.in)

Praarabhyathe na khalu vighnabhayena neechaih

Prarabhya vighnavihataa viramanti madhyaah |

Vighnaih punahpunarapi pratihanyamaanaah

Praarabdham uttamagunaa na parityajanti ||  (Subhashita Nitishataka 72)

Meaning: The low-natured persons will not start any work fearing obstructions. The average person leaves the task while encountering obstructions. But the virtuous people will not stop the work already started in spite of repeated obstructions and they finish the work undertaken.

Explanation: In this Subhashita, the nature of three types of persons, namely the Higher, Middle and Lower levels, are explained. The classification is based on the mental makeup of the persons. Mind is the root cause for any job that is undertaken. Based on the person's mental make-up, we can measure the quality and success of the job accomplished. The person's character can be judged depending on how much control he can exercise on his mind. The work begun can be finished if and only if the mind is fully concentrated. In this case, the person will continue to work till success is achieved, in spite of many obstacles coming in his way. He belongs to Higher class. For example, a brave soldier, whatever may be the odd circumstances, will fight till the end and finish the task of killing the enemy successfully. A coward will always be afraid of the obstacles coming in the way and leave the job undertaken without completing. He belongs to the Middle class. There is another class of people who will not make-up their mind at all to start the job, fearing that the job started may have to be stopped in the middle due to obstacles. These belong to the Lower category. The essence of this Subhashita is that one is sure to be successful if the job is started with a mind that is courageous and ready to face the situation with innumerable impediments. He is the most successful man.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs.  

Lessons from the Tale of Ganga Descending to Earth

Kannada Article by: Subrahmanya Somayaji 

English Rendering by: HS Sudheendra

(Respond to lekhana@ayvm.in)

The Emperor Sagara lost his horse of Ashwamedha Yajna. Without the horse the Yajna would be incomplete. So Sagara sent his sixty thousand sons in search of that horse. The princes saw the horse standing in the monastery of the great Kapila Maharshi.  Maharshi was in deep penance and had no knowledge of this. But the noble princes rushed towards him with the wrong premise that the sage Kapila was a robber and without thinking, killed this 'sinner'. Humiliation of such a great Tapasvi and a pious saint and that too for no fault of his, triggered the fire in the bodies of princes, by Nature itself. Then the moment Sage Kapila opened his eyes, they were all burnt to ashes.

Sagara then sent grandson Anshuman to search for his sons as they did not return. Anshuman saw the horse and the heap of ashes piled in front of the Kapila Ashram. He paid great respects to the Maharshi and extoled him. Maharshi narrated the entire incident to him and suggested a way out for the sins of his uncles; that is: Ganges be brought to earth for the goodwill of Anshuman's uncles. With Sage Kapila's permission, he took back the horse to complete the Yajna successfully. Though Anshuman did penance for several years to bring down the holy Ganges, it was not fulfilled during his lifetime. His son Dilipa continued the penance for Ganga, but in vain. Later, his son Bhagiratha resumed the penance intensely and brought the holy Ganga from the sacred feet of Lord Vishnu and then from the head of Lord Shiva. Carrying their sacred energy, Ganga entered the earth as Bhaagirathi to sanctify the ancestors of Bhagiratha as well as Mother Earth.

Sriranga Mahaguru used to clarify that though Gangavatharanam (Ganga descending to Earth) is due to the penance of Bhagiratha, the combined efforts of previous three generations should not be ignored. For example, a huge log requires 20 strikes with an axe to be broken. Every blow loosens the log and breaks down finally with the last strike. Similarly, the added efforts of Anshuman and Dilipa paved the way for Bhagiratha's gangavatharanam along with his own great penance.

This tale teaches us several things: The downfall of the sons of Sagara was due to their ego and arrogance. Nature invariably punishes the offender for the slander of the Mahatma. The compassion of the Mahatma showered on the humble and the cultured men motivated them to do what was seen to be an impossible task. Due to the persistent penance of previous generations, even an insurmountable task could be achieved.

May Kapila, Anshuman, Dilipa, Bhagirathha and the holy Bhaagirathi cleanse our mind and soul and motivate us to undertake noble deeds.

Note: The Kannada version of this article can be viewed at AYVM blogs.